Fani fantastyki

Powiem tak, próbowałam napisać coś o sobie. Próbowałam. Wyszło coś dość zagmatwanego i zdecydowanie dziwnego nawet jak na mnie, jednak jest to jedyna wskazówka na mój temat, jaką aktualnie potrafię Wam dać. Proszę bardzo. Uchylamy drewnianą okiennicę. Oto, co jest w środku.
   Mogę zaś spróbować odpowiedzieć na pytania, o ile ktoś jakieś będzie miał. Jednak zastrzegam sobie, że nie podejmę się interpretacji poniższego tekstu. Ale on jest prawdą. I odnosi się do mnie.


   Blade usta układają się w lekko cyniczny uśmiech, lecz błękitne oczy zaś pozostają niewzruszone. Widzisz to?, szepczą. Widzisz? Znów musisz żyć, znów przeklęte promienie słońca grają tę samą melodię. Melodię bez dźwięku, melodię bez rytmu, melodię słyszalną tylko dlatego, że ciągle ktoś ją powtarza. Słyszysz? Czy i Ty słyszysz?
   Patrzy na mijanych ludzi, ale oni uciekają wzrokiem. Nie, stwierdza. Ty nie słyszysz. I Ty. I Ty, i Ty. I Ty też nie słyszysz. Gdzie są ci, którzy widzą?
   Nie ma, nie ma, odpowiada złośliwe echo.
   Trawa ugina się pod pocałunkami deszczu, który nigdy nie padał. Wiatr z upartością szaleńca próbuje strącić z błękitnego nieboskłonu zagubione gwiazdy, a morze... morze trwa, wciąż nieśmiertelne zgubionymi łzami księżyca. I tylko echo śmieje się znów, bo zaplątało palce w długie, jasne włosy.
   Smok samotnie szybuje po niebie. Zawsze.
   Milczenie.
   Milczenie.
   Milczenie...