Fani fantastyki

gdyby S. M.  miala napisac ksiazke o belli i edwardzie i tyle to by to bylo mysle ze takie o. ale dodajac zagrozenie wampira i jeszcze wilkolakow i w ogole dodala do tego napiecie i jakas lepsza akcje... ale i tak jest to romansidlo

roznie na to mozna patrzec... ja to przeczytalam bo sie czytalo lekko i przyjemnie w sumie i tak to mozna traktowac jako lekka i przyjemną historie... a czy kicz to nie wiem? dlaczego tak uwazasz?

Owszem,przeczytałam wszystkie i uważam że ekhm.po primo:wampir i ofiara?niedorzeczne,kiedyś musiał stracić nad sobą kontrolę.Po drugie primo:tak,jasne kocha ją,bla bla bla,jeszcze zrozumiem.Ale że nie przejmuje się swoimi potrzebami i skacze tylko wokół niej?pantoflarz.po trzecie primo:nie wierzę w takie doskonałe uczucie,zalatuje mi tandetą.I ogólnie wrażenie pogarsza jeszcze mania zmierzchu.Ale,oczywiście to jest tylko moje zdanie.

Przeczytałam wszystkie części z ciekawości.Spodobało mi się ,bo lekko i przyjamnie się czyta.Co do pytania głównego- zdecydowanie to jest romansidło.Ale po mojemu całkiem dobre, chociaż ma malutkie niedociągnięcia,ale one gubią się w ogólnej całości

Przede wszystkim chodzi mi o to samo co Azariel- wampir zakochujący się w swoim "posiłku" i na dodatek skaczący wokół niego ja nawiedzony.Niedożeczność.A po drugie to to samo praktycznie tyczy się wilkołaka-zakochuje się w swojej potencjalnej ofierze,która,żeby było jeszcze śmieszniej, jest zakochana w wampirze.No mieszanka wybuchowa totalna
Ale to wszystko,tak jak już wcześniej napisałam, gubi się i nie razi tak w oczy na tle ogólnej całości.
W sumie całkiem dobrze mi się to czyta i mam zamiar wrócić do tego w najbliższym czasie.

Milczenie... ja czytałam to tak po łepkach bo nie lubie romansideł... czytałam bo uwielbiam wampiry....

Biorąc pod uwagę, że na całość składa się 90% mdłego romansu, 10% tła fantastycznego, to gratuluję wytrwałości. Mnie przeraziło nielogiczne postępowanie głównej bohaterki już na samym początku, a że o dalszych nieścisłościach krążą wręcz legendy, więc się po prostu poddałam. W dodatku ten pożal-się-boże styl... chociaż koleżanka mówiła, że tak jak po polsku nie da się tego przeczytać, tak po angielsku nawet da się nie umrzeć.